سرکوب سیستماتیک آزادی مذهبی در چین

تحت حکومت استبدادی حزب کمونیست چین(CCP)، جمعیت مسلمان در چین با محدودیت‌های شدید و سرکوب در باور‌ها و شیوه‌های مذهبی خود مواجه است. در حالی که نحوه برخورد حکومت با گروه‌های قومی مختلف مسلمان متفاوت است، الگوی نگران‌کننده‌ای از افزایش کنترل دولت و نقض حقوق بشر، به ویژه در منطقه خودمختار اویغور سین کیانگ، نمایان شده است.

احیای اسلام در چین در دهه گذشته با یک پاسخ سیاسی دوگانه از سوی حزب کمونیست چین مواجه شده است. مسلمانان «هوی» که تا حد زیادی به فرهنگ غالب چینی «هان» جذب شده‌اند، در مقایسه با مسلمانان اویغور سین کیانگ از آزادی مذهبی قابل توجهی برخوردار هستند. اعمال روتین اسلامی که در سراسر جهان عادی تلقی می‌شود، مانند ریش گذاشتن، پوشیدن حجاب، روزه گرفتن در ماه رمضان و حضور در گردهمایی‌های مذهبی، برای اویغور‌ها جرم شناخته شده است.

از زمانی که شی جین پینگ در سال ۲۰۱۲ قدرت را به دست گرفت، وضعیت در سین کیانگ با سرعت نگران‌کننده‌ای بدتر شده است. مجموعه‌ای از قوانین و مقررات جدید، کنترل‌های سختگیرانه‌ بر زندگی مذهبی اویغور‌ها را رسمی کرده‌ است. مقررات امور مذهبی صادر شده در سال 2015، مسلمانان سین کیانگ را از  هرگونه فعالیت مذهبی در خارج از مکان‌های مجاز محروم کرده است. نگران‌کننده است که حتی گردهمایی‌های خصوصی برای نماز یا مطالعه قرآن می‌تواند منجر به مجازات طولانی مدت زندان شود. ممنوعیت پوشیدن لباس‌های اسلامی مانند حجاب و گذاشتن‌ ریش به بهانه مقابله با افراط گرایی گسترش یافته است، در حالی که تعریف دقیق افراط‌گرایی مبهم است. تابلو‌ها آشکارا خدمت‌رسانی به زنان محجبه یا مردان ریش‌دار در فضا‌های عمومی را ممنوع می‌کنند. پلیس به طور معمول به کسانی که این محدودیت‌های خودسرانه را نقض کرده‌اند، نزدیک می‌شود و آن‌ها را جریمه و یا زندانی می‌کند. در یک پرونده‌ی غم‌انگیز، مردی به شش سال زندان محکوم شد، فقط به خاطر اینکه از ریش تراشیدن خودداری کرد.

حمله حزب کمونیست چین به هویت مذهبی اویغور به سنت‌ها و نقاط عطف مقدس دیگر نیز گسترش می‌یابد. مقامات، روزه داری در ماه رمضان را محدود کرده‌اند، اقدامات لازم را برای جلوگیری از حضور مردم در نماز انجام داده‌اند، یادگیری آموزه‌های اسلامی را برای کودکان زیر ۱۸ سال ممنوع کرده‌اند و انجام زیارت حج به مکه را برای اویغور‌ها تقریباً غیرممکن کرده‌اند. در یک وضعیت ترسناک، گزارش‌های فزاینده‌ای از استفاده بیش از حد دولت از زور علیه غیرنظامیان وجود دارد. علاوه بر خشونت فیزیکی، دولت اهتمام به تحقیر مسلمانان اویغور نیز کرده است و آن‌ها را مجبور به  به شرکت در نمایش‌های رقص تحت حمایت دولت و  خرید و فروش الکل، که هر دو حرکتی توهین‌آمیز محسوب می‌شود، کرده است.

تلاش‌های بی‌وقفه حزب کمونیست چین برای کاهش آگاهی مذهبی نسل‌های آینده، نشان دهنده قصد حکومت از  فرسایش و در نهایت پاک کردن هویت فرهنگی اسلامی مشخص اویغور‌ها در مرز‌های چین است. این سیاست‌های سختگیرانه، اعمال خشم و حوادث خشونت‌بار علیه مقامات یا غیرنظامیان توسط برخی از اویغور‌ها را برانگیخته است. با این حال، به جای رسیدگی به شکایات مشروع، حزب کمونیست چین با نظامی‌سازی بیشتر، گسترش سیستم‌های نظارتی فشرده، بازداشت‌های خودسرانه، ناپدید شدن اجباری و شکنجه به این اعتراضات پاسخ داده است.

متأسفانه، مسلمانان هوی کاملاً از نگرانی رو به رشد حزب کمونیست چین در مورد تهدیدات مصون نیستند. با توجه به اینکه ایدئولوژی سلفی محافظه کارانه در میان اقلیت‌ها وجود دارد، پکن اقدامات لازم را برای محدود کردن برخی از شیوه‌های مسلمان هوی به ویژه در مورد آموزش مذهبی انجام داده است. در سال ۲۰۱۶، حزب کمونیست، کنترل‌های دولتی را بر مدارس مذهبی گسترش داد، که نشان دهنده پایان بالقوه اتاق تنفس محدود در جوامع Hui است.

اولویت‌های اقتصادی که در پشت جاه طلبی‌های کمربند و جاده چین و ناامیدی حزب کمونیست چین برای تضمین «ثبات» در سین کیانگ غنی از منابع قرار دارد، سرکوب  در این منطقه را افزابش داده است.

در حالی که برخی از مسلمانان هوی از لحاظ تاریخی رویکرد سازگاری را اتخاذ کرده‌اند و با مخالفت با محدودیت‌ها از طریق شیوه‌های محتاطانه‌تر مانند مدارس زیرزمینی می‌توانند به حیات خود در شرایط فعلی ادامه دهند، اویغور‌ها برای بهبود وضعیت خود، گزینه‌های بسیار کمتری را در دست دارند. بسیاری از آن‌ها اشکال ظریف اعتراض و مقاومت را انتخاب می‌کنند و به طور مخفیانه ممنوعیت‌ها را از طریق مراسم‌های دینی خصوصی به چالش می‌کشند یا از شرکت در رویداد‌های مجاز دولت اجتناب می‌کنند. با این حال حتی این اعمال‌، انعطاف‌پذیری شخصی در چسبیدن به‌ایمان و هویت خود، خطر مجازات شدید را ایجاد می‌کند. با افزایش اعتراضات بین‌المللی در مورد سرکوب در سین کیانگ، حزب کمونیست چین همچنان در مورد اعمال سیاست‌های خود سرسخت است و این سیاست‌ها را به عنوان یک ضرورت ضد تروریستی توجیه می‌کند. با این حال، بی‌توجهی وحشیانه حزب کمونیست به آزادی مذهبی و حقوق فرهنگی میلیون‌ها نفر، به یک کمپین بدبینانه از جذب اجباری که در خطابه امنیتی پنهان شده است، خیانت می‌کند.

سرکوب سیستماتیک اقلیت‌های مسلمان برای یک قدرت جهانی رو به رشد که به دنبال نفوذ و احترام بین‌المللی بیشتر است، نشان دهنده یک لکه اخلاقی است که همچنان بر جایگاه بین‌المللی آن سایه می‌اندازد. حزب کمونیست چین باید مسیر سیاست‌های سرکوبگرانه خود در سین کیانگ را تغییر دهد، آزادی‌های مذهبی را که در قانون اساسی چین ثبت شده است، بازگرداند و مسیر گفتگوی سازنده و آشتی قومی را دنبال کند. عدم انجام این کار تنها این بحران حقوق بشری را تداوم خواهد داد بلکه باعث ایجاد بی‌ثباتی بیشتری می‌شود، بی ثباتی که نتایج آن به  ضرر منافع دولت و مردم چین تمام می‌شود.